Breslauer Kaffee-Rösterei Otto Stiebler - marka B.K.R.

 

Otto Stiebler urodził się w 1856 r. w Żyrowej (powiat Groß-Strehlitz, Górny Śląsk, dzisiejsza Polska). Jego ojciec, Josef Stiebler, był zarządcą majątku hrabiego Leopolda von Gaschin, który w 1852 roku kupił poseł Królestwa Prus Max Friedrich von Hatzfeld-Schönstein. Otto miał sześcioro rodzeństwa, ale jego dzieciństwo zakończyło się w wieku 10 lat wraz z nagłą śmiercią ojca w 1866 roku podczas epidemii, która szalała na Górnym Śląsku. Matka została zmuszona do opuszczenia rodzinnej wsi i przeniesienia się z dziećmi do Głubczyc, gdzie otworzyła internat dla uczniów szkół średnich.

Jego pracowitość przyciągnęła uwagę nauczycieli, którzy poradzili mu, aby poszedł w ślady starszego brata i po ukończeniu szkoły średniej w 1870 roku został kupcem.

Po ukończeniu szkoły średniej Stiebler zgłosił się do domu towarowego F. Weicharts sel. Wdowa i Gierich w Pszczynie, aby nauczyć się zawodu kupca. Szkolenie trwało 5 lat; Firma handlowała towarami kolonialnymi, narzędziami, artykułami metalowymi i tekstyliami. W wieku 18 lat przejął zarządzanie firmą. 1 marca 1876 r. rozpoczął pracę jako subiekt w dziale sprzedaży domu towarowego Molinari we Wrocławiu przy Albrechtstraße 56. Po dwóch latach przerzucił się na sprzedaż zagraniczną.

Od 1 stycznia 1882 r. pracował przez krótki czas w Görlitz, gdzie zwolniło się stanowisko zastępcy dyrektora działu żywności w Waren-Einkaufs-Verein, ale 1 października 1882 r. powrócił do Molinari we Wrocławiu.

19 października 1885 roku Stiebler otworzył swój pierwszy sklep kolonialny przy Altbüßer Ohle 4 pod nazwą Breslauer Kaffee-Rösterei Otto Stiebler. ^[2] Jako pierwszy założył markę kawy ("B.K.R.") i przeprowadził niezwykle rozbudowane jak na tamte czasy kampanie reklamowe. System sprzedaży opierał się na nowej samoobsłudze – towary były umieszczane na otwartych półkach i w otwartych pojemnikach. W 1890 roku sieć miała już cztery sklepy – w tym siedzibę przy Altbüßer Ohle 4 – a w ciągu następnych 10 lat dobudowano 7 kolejnych. Na początku lat dziewięćdziesiątych XIX wieku Stiebler miał już ugruntowaną markę i pozycję w mieście i był niekwestionowanym potentatem przemysłu kawowego – nikt inny nie miał tak szerokiej gamy wysokiej jakości kawy.

Ze względu na rosnącą presję konkurencji na rynku kawy (Kaiser's Kaffee, Stollwerck, Edeka) zdecydował się na otwarcie dużego domu towarowego, jakiego Wrocław jeszcze nie widział. W tym celu w 1898 r. nabył od XVI-wiecznego cechu karczmarzy nieużywany, zrujnowany budynek dawnej słodowni, który mieścił się przy dzisiejszym Teatralnym-Platz 5 (dawny Zwingerplatz). Odbudowę powierzył wrocławskiemu architektowi Feliksowi Heinrichowi (1857–1920), przedstawicielowi późnego historyzmu, przewodniczącemu wrocławskiego oddziału Niemieckiego Związku Miast Ogrodów. Po ponad rocznym remoncie 21 października 1900 r. otwarto dom towarowy Stiebler o powierzchni sprzedaży 465 m² z ogromną kampanią reklamową. Z okazji otwarcia domu towarowego Stiebler zaprosił wszystkich do odwiedzenia jego nowej siedziby "bez konieczności kupowania", zgodnie z zapowiedziami zapowiadającymi rozpoczęcie działalności sklepu. (W tamtych czasach nie do pomyślenia było odwiedzanie sklepów tylko po to, by obejrzeć towar. Uprzejmość obsługi zmuszała klientów do robienia zakupów – "błądzenie" bez celu po sklepie było uważane za nietakt wobec sklepikarza i personelu.) Dom handlowy Stiebler był pierwszym wielkopowierzchniowym sklepem spożywczym we Wrocławiu. Kampania reklamowa otwarcia domu towarowego osiągnęła skalę nieznaną wcześniej w stolicy Śląska.

Z okazji ponownego otwarcia wiedeński tygodnik "Illustrierte Kurort-Zeitung" napisał w artykule z 30 czerwca 1901 r. pod tytułem "A Sight of Breslau":

W domu towarowym mamy osiem głównych działów. Pierwsza i największa z nich oferuje kawę, dzięki której Otto Stiebler zasłynął i która przyniosła mu wierne grono konsumentów nie tylko we Wrocławiu i na Śląsku, ale także w Prusach Wschodnich i Zachodnich oraz innych częściach Niemiec. Ponadto dział ten oferuje również cukier, herbatę, kakao, czekoladę, biszkopt – wszystko w wielu odmianach i w różnych cenach. Drugi dział oferuje produkty zbożowe, ryż, rośliny strączkowe, makarony i inne produkty mączne, trzeci oferuje suszone i świeże owoce oraz owoce śródziemnomorskie, czwarty oferuje warzywa w puszkach, owoce w puszkach i kompot w słoikach. Piąta oferowała świeże warzywa, owoce i przysmaki, szósta słodycze, a siódma wina, likiery, tabakę i cygara. Ósmy dział oferuje chemię, środki czystości, proszki do prania, świece i żarówki.

Kolejną nowością był tzw. "zielony cennik" (zwany też "zieloną książką") – ponad stustronicowa książka, która zawierała cennik wszystkich pozycji dostępnych w Stiebler. Ponad połowa z 50 000 egzemplarzy trafiała każdego roku do stałych klientów spoza Wrocławia.

Dom towarowy prowadził działalność wysyłkową – jeszcze przed wybuchem I wojny światowej realizowano ponad 60 000 zamówień rocznie. Działalność wysyłkowa realizowała zamówienia z kraju i zagranicy.

W 1914 roku istniało 21 oddziałów domu towarowego Stieblera, zatrudniających łącznie ponad 250 osób. Po I wojnie światowej firma nadal się rozwijała. Choć wraz z odrodzeniem państwa polskiego i utratą na jego rzecz części Górnego Śląska i Wielkopolski Stiebler utracił dużą część rynków zbytu, to jednak rozszerzył działalność na rynki lokalne i założył oddziały w kilku miastach – w 1925 r. istniały oddziały m.in. w Brieg (Brzeg), Karpaczu, Bad Salzbrunn (Szczawno Zdrój) koło Waldenburga (Wałbrzych), Szklarskiej Porębie. B.K.R. zatrudniał łącznie 305 osób, a marka była znana w całych Niemczech.

Otto Stiebler zmarł we Wrocławiu w 1932 roku, przekazując zarządzanie firmą swojemu wspólnikowi Carlowi Licheyowi